Afordancja, to termin odnoszący się do związku między przedmiotem, a podmiotem interakcji. Innymi słowy, afordancje są relacjami pomiędzy właściwościami przedmiotu a możliwościami podmiotu, który wyznacza zakres możliwości wykorzystania danej rzeczy. Może się to wydawać skomplikowane, ale w rzeczywistości jest dość proste, wystarczy posłużyć się przykładem krzesła. Właściwością krzesła jest zapewnienie podparcia, a więc daje funkcję siedzenia. Krzesła zwykle są też lekkie (kolejna właściwość), więc spełniają również funkcję podnoszenia. Jeśli jednak krzesło jest na tyle ciężkie, że słaba osoba nie jest w stanie go podnieść, to krzesło to nie ma dla tej osoby tej afordancji, a więc jest pozbawione funkcji podnoszenia.
Afordancje istnieją nawet wtedy, kiedy są niewidoczne. Weźmy przykład szkła. Szkło ma afordancję “przezroczystość”. Jednocześnie jego struktura hamuje przenikanie obiektów. Blokowanie obiektów można uznać za antyafordancje, ponieważ uniemożliwia ono interakcję. Jednak, żeby skutecznie spełniać swoje funkcje, afordancje i antyafordancje muszą być zauważalne, inaczej ktoś może zechcieć przejść przez szybę. Jeśli afordancja lub antyafordancja są niezauważalne, należy dodać do nich jakiś znacznik, np. namalować znak stopu na szybie.
Powyższe dywagacje mogą wydawać się jałowe i bezcelowe, jednak w świecie cyfrowym nabierają one zupełnie innego znaczenia. Pomagają bowiem projektować interfejsy w taki sposób, aby były one zrozumiałe dla odbiorcy i umożliwiały wykonywanie określonych w projekcie funkcji. Aplikacja bez właściwych znaczników może być bowiem funkcjonalna, ale nie będzie użyteczna. Wszelkie przyciski, ikony, oznaczenia kursorów oraz inne elementy interfejsu pełnią rolę znaczników pomagających dostrzec dostępne afordancje oraz antyafordancje.
[źródło: Dizajn na co dzień, Don Norman]